شستن لباس نوزاد

همیشه لازم نیست که لباس‌های نوزاد کم‌سن را با ماده پاک‌کننده‌ای بشویید که به طور خاص برای نوزادان ساخته شده باشد.  در شستن لباس نوزاد به این توصیه‌ها عمل کنید: لباس‌های نوزادانی که مشکلات پوستی مانند آلرژی، اگزما، درماتیت آتوپیک و سایر مشکلاتی که با حساسیت پوستی همراه است، را دارند، باید با ماده مخصوص پاک‌کننده نوزاد شست. در موارد دیگر، شما می‌توانید از پاک‌کننده‌های معمولی استفاده کنید.  پیش از شروع استفاده از ماده پاک‌کننده معمولی برای شستن لباس نوزاد، یک تکه لباس را امتحان کنید و ببینید چگونه پوست نوزاد واکنش نشان می‌دهد. اگر نشانه‌ای از تحریک پوستی وجود داشت، به استفاده از ماده پاک‌کننده مخصوص نوزاد یا ماده پاک‌کننده‌ای که عاری از رنگ و رایحه است، ادامه دهید.  اگر از پوشک پارچه‌ای استفاده می‌کنید، باید آن را به طور جداگانه از سایر اقلام بشویید. پوشک‌های پارچه‌ای تنها قلمی هستند که "باید" با مواد پاک‌کننده ملایم مخصوص نوزاد شسته شوند تا از ایجاد بثورات پوستی ناشی از تحریک پوشک جلوگیری شود. این پوشک‌‌ها را باید بدون مواد نرم‌کننده پارچه، با آب بسیار داغ و یک آبکشی دوم شست.

دوران بارداری و عفونت ادراری

اغلب افراد لفظ عفونت ادراری را به جای لفظ عفونت مثانه که نوعی عفونت باکتریائی است که در مثانه ایجاد التهاب می‌کند و اغلب با علائمی‌نظیر احساس نیاز به دفع مکرر ادرار و سوزش ادراری همراه است، بکار می‌برند. این حالت که سیستیت نیز نامیده می‌شود در بین خانم های 20 تا 50 ساله که از نظر جنسی فعال هستند، نسبتاً شایع است. البته باکتری می‌تواند هر بخشی از دستگاه ادراری را آلوده سازد. دستگاه ادراری از کلیه ها که ادرار را ترشح می‌کنند شروع می‌شود و بصورت لوله هایی که حالب خوانده می‌شوند تا مثانه کشیده می‌شود که ادرار در آن جمع می‌شود. دستگاه ادراری به پیشابراه ختم می‌شود که لوله کوتاهی است که ادرار را به خارج از بدن می‌برد. وقتی باکتری های موجود در روده ها از راه رکتوم به پیشابراه برسد و از آنجا بالا رفته وارد مثانه شود، عفونت بوجود می‌آید. باکتریها می‌توانند مثانه را آلوده کرده سیستیت ایجاد کنند و یا بدون آنکه علامتی ایجاد کنند، در آنجا تکثیر یابند. در هر یک از این موارد، باکتریها ممکن است از راه حالب بالا رفته و کلیه ها را دچار عفونت سازند. عفونت کلیه خطرناک است و ممکن است به زایمان زودرس یا سایر عوارض بیانجامد. آیا بارداری احتمال ابتلا به عفونت ادراری را بالا می‌برد؟ بارداری احتمال ابتلا به عفونت هر یک از بخش های دستگاه ادراری را بالا می‌برد. مقادیر زیاد هورمون پروژسترون موجب شل شدن عضلات حالب و در نتیجه گشادتر شدن حالب می‌شود. رحم در حال رشد می‌تواند به حالب ها فشار وارد آورد و جریان ادرار را در داخل آنها با اختلال مواجه کرده سرعت آنرا کُند سازد. رشد جنین موجب فشار بر روی مثانه می‌شود در نتیجه تخلیه آن هنگام دفع کامل نخواهد بود. نتیجه نهایی این اختلالات آن خواهد بود که عبور ادرار در مسیر دستگاه ادراری بیشتر طول می‌کشد و باکتریها قبل از خروج از بدن زمان بیشتری برای تکثیر در اختیار خواهند داشت. به همین دلیل است که پزشک در همان اولین نوبت معاینات دوران بارداری آزمایش ادرار درخواست می‌کند، خواه شما علائم عفونت ادراری داشته باشید یا خیر. اگر این تست اولیه منفی باشد احتمال بروز عفونت ادراری در طول دوران بارداری پائین خواهد بود. ولی اگر شما یکی از گروه 5 تا 7% خانم هایی باشید که باکتری در ادرارشان یافت می‌شود، باید برای برطرف کردن آن از آنتی بیوتیک استفاده کنید. اگر این نوع عفونت باکتریائی درمان نشود احتمال بروز عفونت کلیه در دوران بارداری 30% است. علائم سیستیت چیست؟ علائم عفونت مثانه (سیستیت) در خانم ها متفاوت است و میتواند به شکل های زیر بروز کند: * درد، ناراحتی و سوزش هنگام دفع ادرار (و احتمالاً هنگام مقاربت جنسی) * ناراحتی لگن یا درد قسمت تحتانی شکم (اغلب در قسمت فوقانی استخوان لگن) *افزایش دفعات دفع ادرار و احساس فشار و نیاز به ادرار کردن به طور مکرر حتی زمانی که میزان ادرار در مثانه بسیار کم است * ادرار بدبو *ادرار کدر * وجود خون در ادرار (اغلب با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود) از آنجائیکه میل زیاد به دفع ادرار در دوران بارداری امری شایع محسوب می‌شود ممکن است تشخیص قطعی سیستیت مشکل باشد بخصوص در مواردی که علائم خفیف است. اگر شـما فکر می‌کنید که ممکن است مبتلا به عفونت شده باشید از پزشک خود بخواهید تا درخواست آزمایش ادرار کند تا بتوان تشخیص قطعی داد. عفونت درمان نشده شما را در معرض خطر شدید عفونت کلیه در دوران بارداری قرار میدهد؛ بنابراین بسیار مهم است که درمان به تأخیر نیفتد. علائم عفونت کلیه چیست؟ علائـم انتـشـار عفونـت به کلیه ها و اینکه شما نیازمند مراقبت های فوری پزشکی هستید عبارتند از: * تب شدید، اغلب همراه لرز و تعریق *درد در قسمت تحتانی پشت یا پهلو درست زیر دنده ها که ممکن است یکطرفه یا دوطرفه باشد و *احتمالاً درد شکم *تهوع و استفراغ *وجود چرک و خون در ادرار (ممکن است با چشم غیرمسلح دیده نشود) علائم سیستیت نیز ممکن است در عفونت کلیه دیده شود. عفونت کلیه یکی از خطرناک ترین عوارض دوران بارداری است و ممکن است به زایمان زودرس یا سایر اختلالات بیانجامد؛ بنابراین شما باید فوراً توسط پزشک ویزیت شده و تحت درمان قرار بگیرید. ابتلا به عفونت ادراری در دوران بارداری چه درمانی نیاز دارد؟ اگر شما هنگام بارداری دچار سیستیت شوید و یا در اولین معاینه دوران بارداری باکتری در ادرار شما دیده شود باید به مدت 7 تا 10 روز آنتی بیوتیک خوراکی دریافت کنید. (بسیاری از آنتی بیوتیک ها را میتوان با اطمینان در دوران بارداری مصرف کرد). اگر علائم سیستیت دارید، احتمالاً با مصرف آنتی بیوتیک در عرض چند روز این علائم برطرف خواهند شد ولی به هر حال ادامه یک دوره درمان بطور کامل بسیار ضروری است تا دستگاه ادراری از وجود باکتری پاک شود. بعد از درمان باید آزمایش ادرار را تکرار کنید تا مشخص شود که عفونت برطرف شده است. انجام کشت های مکرر ادرار با فواصل معین در تمام دوره بارداری امری الزامی‌است تا از عدم بازگشت عفونت اطمیـنان حاصل شود. در 40% خانم های بـاردار که دچـار عفونت ادراری می‌شوند عفونت تکرار می‌شود. به منظور پیشگیری از عود عفونت، در صورت تکرار عفونت مثانه، ممکن است آنتی بیوتیک بطور دائم و با یک دوز پائین تا زمان زایمان تجویز شود. در صورت بروز عفونت کلیه در دوران بارداری شما باید بستری شوید و آنتی بیوتیک وریدی دریافت کنید و از نظر علائم زایمان زودرس تحت نظر باشید. پس از درمان باید مرتباً آزمایش ادرار را تکرار کنید و برای باقی مانده دوران بارداری تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار گیرید زیرا شما همواره در معرض خطر عود عفونت کلیه خواهید بود. چگونه میتوان از عفونت ادراری پیشگیری کرد؟ برای پیشگیری از عفونت ادراری میتوانید اقدامات زیر را بکار بندید: * مقدار زیادی آب بنوشید. روزانه حداقل 8 لیوان با گنجایش 240 سی سی آب بنوشید. * هیچگاه احساس دفع ادرار را نادیده نگیرید و سعی کنید هر بار مثانه را کاملاً خالی کنید. * بعد از اجابت مزاج موضع را از جلو به عقب تمیز کنید تا از ورود باکتری های مدفوع به پیشابراه پیشگیری شود. * پیش از مقاربت جنسی و بعد از آن ادرار کنید و دستگاه تناسلی را با آب و صابون ملایم بشوئید. * عصاره شاتوت بنوشید. مطالعات نشان داده اند که آب عصاره شاتوت میزان باکتریها را کاهش داده و از جایگزینی باکتری های جدید در دستگاه ادراری پیشگیری می‌کند. (هرچند نوشیدن عصاره شاتوت عفونت ادراری را درمان نخواهد کرد و دقت کنید که اگر دارای علائم عفونت ادراری هستید باید به پزشک مراجعه کنید و آنتی بیوتیک دریافت کنید). * از فرآورده های بهداشتی مخصوص دستگاه تناسلی (اسپری یا پودر) و صابون های قوی خودداری کنید زیرا پیشابراه و دستگاه تناسلی را تحریک می‌کند و محیط کشت مناسبی برای رشد باکتریها خواهد بود. در دوران بارداری از دوش واژینال استفاده نکنید. * لباس های زیر خود را از نوع نخی انتخاب کنید و از جوراب شلواری هایی که قسمت بالای آن نخی است استفاده کنید.

نقش مادر در سلامت دندان‌های کودک

رژیم غذایی مناسب و تغذیه صحیح مادر باردار، در سلامت آینده دندان‌های کودک نقش دارد. رژیم غذایی مادران باردار باید حاوی مقادیر کافی کلسیم، فسفر و ویتامین‌ها باشد. همچنین مصرف مقادیر مناسب میوه، سبزیجات، عدس و گوشت سفید نیز به این افراد توصیه می‌شود. در دوران بارداری باید از مصرف الکل، سیگار، کافئین و قرص‌های خواب‌آور خودداری کرد و برای استفاده از هرگونه دارو با پزشک معالج مشورت نمود، چراکه این مواد و داروها به ویژه در سه ماهه اول بارداری اثرات نامطلوبی بر جنین دارند. به عنوان مثال داروی تتراسایکلین با اثر مستقیم بر ساختمان مینای در حال تشکیل، باعث تغییر رنگ و لکه لکه شدن آن شده و دندان را مستعد پوسیدگی پس از رویش می‌نماید. رویش دندانهای کودک از حدود 6 ماهگی آغاز می‌شود اما گاهی برخی نوزادان با یک یا دو دندان نیز متولد می‌شوند. زمان و نحوه رویش دندان در همه کودکان یکسان نیست و معمولاً با گریه و بی‌قراری کودک همراه است. در این حالت، جویدن اجسام سفت و تمیز توسط کودک و ماساژ ملایم لثه ها با تکه فلزی سرد مانند پشت قاشق چایخوری در کاهش ناآرامی او مفید است. در کودکانی که از پستانک یا شیشه شیر استفاده می‌کنند، ممکن است دندانهای در حال رویش تغییر شکل داده و نابهنجار رشد کنند. علاوه بر این، استفاده از شیشه شیر در ساعات شب باعث باقی ماندن شیر بر روی دندانها و ایجاد محیطی اسیدی می‌شود که موجبات پوسیدگی دندان را فراهم می‌آورد. لذا بهتر است شبها پس از خوردن شیر، دندانهای کودک را با پارچه ای مرطوب تمیز کرد. آموزش بهداشت دهان و دندان به کودک و سوق دادن رژیم غذایی او به سمت مواد کم شیرینی به منظور حفظ سلامت دندانها ضروری است. در این میان، محیط خانواده بهترین مکان برای یادگیری کودک است چراکه عادات خوب بهداشت دهان، در دوران کودکی تثبیت می‌شوند. گفتنی است تنقلات شیرین و چسبناک مانند آب‌نبات یا شکلات و خوراکی‌های حاوی شیرینی مصنوعی نظیر نوشابه‌های گازدار برای سلامت دندان کودک بسیار مضرند. به منظور پیشگیری از آسیب دندان‌های کودک بهتر است از شیرینی‌های طبیعی مانند عسل، میوه‌ها و آب میوه‌های طبیعی استفاده کرد. همچنین مصرف سبزیجات و میوه‌های خام که تمیزکننده طبیعی دندانها و ماساژدهنده لثه‌ها هستند، توصیه می‌شود.